Ze waren kind in een wereld van zwart en wit, vooral zwart. Het bestaan in de Veenkoloniën, Groningen, concentreerde zich op de eerste behoeften: eten, drinken, onderdak, zondags naar kerk of voetbal en oh nee, het gaat regenen, ik haal snel de was binnen.
Het leven een feestje? Mwoah.
Bert Hadders uit Tweede Exloërmond en Herman Sandman uit Stadskanaal leerden echter dat er ook tussen het zwart en wit in het land van hun vaders wel vijftig soorten grijs waren. Dat de mensen even kleurrijk bleken als de banen in een regenboog, het bestaan minder recht en strak dan de kanalen en wijken en dat het leven van de dag er meer weg had van een circusvoorstelling in de categorie: zit subsidie op.
Het vormt tot aan de dag van vandaag inspiratie voor hun verhalen en liedjes, die een kijkje geven in de wondere wereld van de Veenkoloniën, van Groningen, waar de schepping een nog groter raadsel is dan in andere windstreken.
Hadders en Sandman geloven inmiddels ook dat het leven een feestje kan zijn, alleen: woar liggen die slingers? Of: waar liggen de slingers?
