Een theatertekst van Magne van den Berg voor twee of drie actrices van de kleine zaal die af en toe ook in de grote zaal staan. Met Lotte Dunselman, Alejandra Theus en Marjolein Ley
Ik mag toch ook wel eens wat zeggen
Het zijn toch niet alleen de schrijver, de regisseur, de dramaturg en de zakelijk leider die wat mogen zeggen
De actrices, mogen die niets zeggen?
Ze zijn 42 jaar, actrice en hebben menig theater en schouwburg bespeeld. Die prachtige zalen, de heerlijke achtertonelen, de achteringangen en artiestenfoyers, ze hebben ze allemaal gezien. Nu zitten ze in een wachtkamer, de schrijver zegt kleedkamer, maar dat is ook een soort van wachtkamer natuurlijk, je wacht en je wacht terwijl er op je wordt gewacht.
Ze hebben tekst, zijn geregisseerd, geschminkt en gekapt, dragen een kostuum en willen zich uitspreken. Het theater lijkt daarvoor de perfecte plek. Daar kan en mag immers álles gezegd worden.
Het toneel is een vrijplaats om te zeggen wat je in het normale leven niet kunt zeggen, dat zegt de regisseur ook. Maar wat hebben ze eigenlijk te zeggen, deze actrices van de kleine zaal die af en toe ook in de grote zaal staan? ‘Ik stond in een kutvoorstelling maar mijn haar zat wel heel goed’ is een ode aan de actrice.
Een confronterende en tragikomische voorstelling waarin drie actrices in een scherpe dialoog hun eigen rol bezien. Ze gaan in verzet tegen het systeem waarin ze gevangen zitten. Of waarin ze zichzelf gevangen houden. Lukt het om er aan te ontsnappen? Hun machteloosheid is zowel schrijnend als geestig.
Wanneer kunnen wij gaan slapen
We zijn aan het werk
Kutwerk
Kutwerk, maar prachtig werk
Weet je waar ik echt bang voor ben? Dat ik dit altijd zo moet blijven leven
--
DE VOLKSKRANT ★★★★
In deze hilarische voorstelling vegen drie actrices de vloer aan met de nog altijd ongelijkwaardige rolverdeling in de toneelwereld. Daarbij sparen ze ook zichzelf niet.
Scherpe toneeltekst van Magne van den Berg
Drie kranige vrouwen, drie krukjes en drie molenkragen blijken genoeg voor dit krachtige ‘kut’-klassiekertje.
LEEUWARDER COURANT EN DAGBLAD VAN HET NOORDEN ★★★★
De tekst van Magne van den Berg is een taaltsunami van botsende, diepgaande en dan weer clichématige inzichten - in hoeverre is een actrice een individu of maakt ze ook deel uit van ‘het volk’?
Dunselman laat zien hoe vrouwen be- en veroordeeld worden door het dominante masculiene perspectief, maar toont ook hoe ze dat bij elkaar en zichzelf doen.
De drie vrouwen (Marjolein Ley, Lotte Dunselman en Alejandra Theus), gehuld in uiterst oncomfortabele kostuums flitsen van behaagziek naar rebels.
Toeschouwers worden door de vrouwen gedwongen om alert te blijven. De taal die ze gebruiken slingert, ratelt en kraakt, zit vol verborgen grappen, en aangevuld met het duivelse en schmierende acteerwerk is deze kutvoorstelling een indrukwekkende verbale vuurwerkshow.
NRC HANDELSBLAD ★★★★
Het is een sterk debuut van een nieuwe productiehuis, dankzij formidabel acteerwerk en een scherpe tekst.
Spelers Lotte Dunselman, Marjolein Ley en Alejandra Theus zijn formidabel.
Om terug te komen op de titel: deze voorstelling is beter dan ieder kapsel op de bühne.
Het debuut van dit nieuwe productiehuis, onder artistieke leiding van Dunselman, plaats de spelers op een voetstuk én zoomt in op de worstelingen van vrouwen op het toneel – iets dat goed aansluit bij actuele discussies over emancipatie en ongewenst gedrag.
